Hatice Ekinci Duran
Önyargısız geliriz dünyaya.

Rengarenk bir tabiat, ılık bir müziğin eşliğinde, belgesel tadında ama daha fazlası var dedirten bir giriş...

Maymunlar, flamingolar, zebralar, kuşlar, yılanlar.. Piscine Molitol Patel'in gözlerini dünyaya açtığı yerde, bizde filme gözlerimizi açıyoruz.

“Oğlunun tertemiz bir ruhunun olmasını istiyorsan bu havuza yüzmeye götürmelisin.” diyen dostu Mamaci'nin sözüyle oğlunun ismini Piscine Molitol koyar baba. Tamda burada şarki (doğulu) bir dünyayı seyretmeye başlarız. Dostun sözüne verilen kıymet, temiz bir havuzdan esinlenerek, tertemiz bir Ruh temennisiyle verilen isim, sembollerin pek değerli olduğu bir dünyanın, Doğu'nun işaretleridir. Hayvanat bahçesinde dünyaya gelmesi ise insanın tabiatla münasebeti nisbetinde Tanrıyla ve hakikatle münasebet kurduğunun bilincinde bir kurgudur.

“Biri tanıştırmadan hiçbirimiz Tanrı'yı tanımayız.”

Din karanlıktır diyen bir babanın ve dini bütün Hindu bir annenin çocuğudur. Kendi kastından olmayan biri ile evlendiği için geçmişle arasında kalan tek bağı dini olan annenin dindarlığı gibi babanın dinsizliği de geçmişiyle ilintilidir.

Tanıştığı ilk Tanrı Kruşna ile annesi tanıştırır. Tanrıyla daha sonraki karşılaşması ise Abisi Rabi ile girdiği bir iddia sonucudur. Kutsal suyu içerken, bir el su getirir ona ve O Rahip tanıştırır kilisenin duvarlarında gördüğü resimlerdeki İsa'yla. Bütün günahkarların affı için Tanrı'nın kurban ettiği oğlu İsa. Günahkarlar için bir masumu kurban eden Tanrı'yı aklı almasada İsa'ya duyduğu sevgi derindir. İlkin bir Hindu olan Pi artık bir İsevidir de.. Ve başka bir vakit Ezan sesi tanıştıracaktır yeni Tanrısıyla.
İnanmayı Hinduizm ile öğrendim, Tanrı sevgisini Hristiyanlıkta tattım, huzuru ise İslamda tanıdım der Pi. İnancı öğrenmesi, Tanrı Sevgisini tatması ve huzuru bulmasıda, çok tanrılı olan Hinduizmden, Teslis ile zedelenmişte olsa, Tek Tanrılı Hıristiyanlığa ve huzuru bulduğu kudretini hiçbirşeyle paylaşmayan yüce Allahın huzurunda durduğu, İslama doğru bir tekamül yolculuğudur.
"Şüphe inancı canlı hale getirir." “İnanç pekçok odası olan bir evdir, şüphe ise her katında vardır, sınandığımız kadar biliriz inancımızın gücünü.”

Sadece inanmayı bilen küçük Pi'yi şüphe ve hayâlkırıklığıyla Richard Parker tanıştırır. Gözlerinde sadece sevgiyi gördüğü Parker'in bir kuzuyu parçalamasına tanıklık ettiği vakit, O’nun gözlerinde gördüğü sevgiye olan inancı sarsılmıştır ve Dünya büyüsünü kaybetmeye başlamıştır. Her öğrenme acıtır ve acının nispetindedir bilginin kıymeti. Mutsuz olması pahasına da olsa, hayatını bağışlayacak bilgiyi öğretmiştir babası o gün.

Mutsuzluğunu geçirmek için arayış içinde olduğu bir dönemde tanışır Amondi'yle.
Amondi; "Tanrı sevgisini dansla gösterebilen kız". O'nun için dans Ruh enerjisini içinden geçirmenin yoludur. Semboller, Tanrı sevgisi, Orman ve Nilüfer çiçeği… Farklı farklıdır insanın anladıkları kainattan. Pi, R.Prker’ın kafasını dikip etrafı seyrini bir dansçı gibi gösterişçi diye okurken, Amondi, etrafı dinliyor, der.

Pi'nin şimdiye kadar tanımaya çalıştığı Tanrı tarafından sınanacağı yolculuk zamanı yaklaşmıştır. Kanadaya göç zamanı… İsmini bir Fransız havuzundan alan Hintli bir çocuğun bir Japon Gemisi ile Hindistandan Kanadaya göç ederken, Asya, Amerika, ve Okyanusya kıtalarının ortasında yer alan Pasifikte (Büyük Okyanus'ta) dünyanın, en derin çukuru olan Mariana çukurunda geçerken geminin fırtınaya yakalanıp batması sonucunda bir Bengay Kaplanı ile 272 gün bir filikadaki yaşam öyküsü. Mamaci'nin sözüyle "Tanrı'ya inanmanı sağlayacak hikaye" başlar.

Baştan sonra alegorik bir anlatımla bezenmiş olan filmde bu kadar çok coğrafyanın yer alması Pi'nin yaşam yolculuğunda inançlarla olan münasebetini, tanıştığı dinlerle arasındaki ilişkiyi sembolize ederken, yoluna devam ederken, aynı zamanda üç kıtanın ortasındaki okyanusta kazanın yaşanması, bütün dinlerin ortasındaki arayışı, dünyanın en derin noktasında geminin batması ise, insanın Tanrıyı ararkenki hikayede, en içinden çıkılmaz noktaya geldiği, içindeki tehlikeli uçsuzluğu temsil etmektedir.

Okyanus Ortasında ki 272 günlük yolculuk; anne karnındaki bebeğin, kendi okyanusunda ki 38 haftalık yolculuğunu hatırlatırken, bebek olarak hayata gözlerini açan Pi’nin (Pi’nin Temsilinde İnsanın), ergin olarak ikinci kez dünyaya gelişinin hikayesidir.

Büyük yolculukta tüm insanlar yalnız değilmidir zaten.

Bengay kaplanı ise neden nefsi temsil etmesin ki dedirtiyor hikaye.

Filikada ki kurtuluş öyküsünü ise, tanrıyı ararken içindeki sorulardan kurtulan insanın, kendisiyle savaşını tamamladıktan, mistik bir okumayla sabrı, tevekkülü öğrendikten sonra insan olarak mümin olarak yaşama serüveninin başlayabileceğini sembolize ediyor. Richard Parker ise "nefsinizi öldürmeyiniz, onu terbiye ediniz" dini öğretisini hatırlatıyor izlerken.

Yolculuğun başında Hindu oldukları için Vejeteryan yemek istediklerinde saygı göstermeyen aşçı, inançlara saygısız insanın bütün çirkinliğini yansıtan bir sembole dönüşürken, Gemideki bu küçücük yemek sahnesi bir babanın net bir resmidirde. Aynı şeye inanmasada ailesini himaye ettiği gibi inançlarınıda himaye eden bir baba figürüdür karşımızda ki.

"Açlık kendiniz hakkında bildiğinizi sandığınız herşeyi değiştiriyor."

İnsan zaaflarıyla, ahlakıyla, kendiyle hayatta kalma mücadelesi zorlaştıkça daha çok tanışır. Nefsiyle mücadelesi devam eden Pi’ye. "Ondan korkum beni tetikte tutuyor, O'nun ihtiyaçlarını karşılamak hayatıma bir gaye veriyor" derken acaba sadece Richard Parkerdenmi bahsediyor dur.

Kurtulmadan önceki son durak, sahte kurtuluş, et obur bir adadan hayat bulmak, Tanrının sürekli lütfettiğini bilmek ve yeniden yol…

Veda zamanı …Flika Meksika kıyılarına vurduğunda Pi ve Parker'in veda zamanıdır da…

Vefa, yol arkadaşı R.Parkeri ölüme terketmemek, duygusal bağ kurmak, insan olmak. O yüzden değil mi dir, yol arkadaşı R.Parker'in geriye dönüp bakmadan terkedişi, kurtuluş anının sevincini engelleyecek bir acı verir Pi'ye…

'Tanrıya şükürler olsun, sen bağışlayıcı, sen esirgeyicisin.'
Fırtına koparken ettiği dua.


1


2


3


4


5